Δεν είναι ευρέως γνωστός αλλά όμορφος είναι...
Μόλις 40 χιλιόμετρα από την Καλαμάτα υπάρχει ένας «κρυμμένος» μικρός παράδεισος που δεν πρέπει να χάσεις με πανέμορφους καταρράκτες, φαράγγια κι ένα χωριό με μεγάλη ιστορία.
Οι Καταρράκτες της Κάτω Μέλπειας σε συνδυασμό με τις λίμνες και τα φαράγγια δημιουργούν ένα ονειρικό φυσικό τοπίο.
Απολαύστε το βίντεο του nikos.tsiak.:
Η Κάτω Μέλπεια
Η Κάτω Μέλπεια απέχει 40 χιλιόμετρα από την Καλαμάτα και 15 από το Μελιγαλά, που είναι και η έδρα του Δήμου Οιχαλίας, όπου υπάγεται. Το χωριό μετρά μια ιστορική διαδρομή 3.300 χρόνων. Σύμφωνα με ιστορικά στοιχεία, οι πρώτες ενδείξεις ύπαρξης οικισμού λαμβάνουν χώρα κατά την βασιλεία του Νέστορα της Πύλου.
Το 612 π.Χ. η περιοχή αυτή κατοικήθηκε από τους Αλκμαιωνίδες, εξορισθέντες από τους Αθηναίους επειδή εθεωρούντο υπεύθυνοι για το θάνατο του Κύλωνα, ενώ το 748 μ.Χ. από τους Σλάβους μετονομάστηκε σε Γαράντζα, που στη γλώσσα τους σήμαινε ασφάλεια. Τέλος, το 1927 μ.Χ. ονομάστηκε Μέλπεια.
Η Κάτω Μέλπεια διαθέτει Λαογραφικό Μουσείο με πολλά αξιόλογα εκθέματα, καθώς επίσης και δανειστική βιβλιοθήκη.
Mόνο τις φωνές δεν έβαλε ο κ. Ν. Χατζηνικολάου στο δελτίο ειδήσεων του Αντέννα την Παρασκευή στην κ. Π. Τσαπανίδου, επειδή τόλμησε να κάνει κριτική στην κατάσταση της οικονομίας, και ειδικότερα επειδή ανέφερε τις λέξεις «μνημόνιο» και «δημόσιο χρέος». Εδώ να υπενθυμίσουμε πως τα ΜΜΕ έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα οικονομικής καταιγίδας όπου «θα βρέχει δίς».
Τώρα εγώ ταξιδεύω πίσω στο (ίσως όχι και τόσο μακρινό, τελικά, 2011), και στο δελτίο, νομίζω του Μέγκα Τσάννελ, και βλέπω τον κ. Χατζηνικολάου να αναρωτιέται με έκδηλη την αγωνία, προς την κ. Κ. Μακρή: «γιατί ενώ έχει στεγνώσει η αγορά οι τράπεζες έχουν κλείσει την κάνουλα της ρευστότητας; Δεν μπορώ να το καταλάβω. Γιατί δεν υπάρχει καθόλου ρευστότητα ενώ η αγορά ασφυκτιά;;;» Τώρα, αν ο κ. Χατζηνικολάου γνώριζε από βασικές αρχές οικονομικής θεωρίας τότε θα ήξερε και τον όρο deleveraging, και τότε το δελτίο θα ακουγόταν κάπως έτσι: «Κάτια μου, οι τράπεζες τελούν σε καθεστώς deleveraging, κανείς δεν ξέρει πόσο θα διαρκέσει, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, αστάθμητους και μη, όπως την ποιοτική και ποσοτική έκθεση των τραπεζών, την συμπεριφορά της εθνικής και διεθνούς οικονομίας, και άλλα που βαριέμαι να αναφέρω».
Επιστροφή στο σήμερα. Το κατά πόσο οι τράπεζες τελούν ακόμη σε καθεστώς deleveraging ίσως να το απαντούν οι πιθανές συμφωνίες στις οποίες αναφέρονται συχνά στην στήλη Dark Room του Newmoney, όπως, για παράδειγμα, αυτή μεταξύ και της Intrum και της Εθνικής για το Frontier. Εδώ το οικονομικό επιτελείο του Αντέννα μπορεί να εξηγήσει στον κ. Χατζηνικολάου πως μία από τις παρενέργειες του deleveraging (συνήθως) είναι η χαμηλή τιμή των τραπεζικών μετοχών, (τουλάχιστον) στην αρχή.
Παραμένουμε στο σήμερα και στο δελτίο του κ. Χατζηνικολάου, ο οποίος, δε, επιπλήττοντας την κ. Τσαπανίδου επειδή τόλμησε να αναφερθεί στο μέγεθος του δημοσίου χρέους (το οποίο όλο και μεγαλώνει) ανέφερε πως είχε κάποια κουβέντα με κάποιον ξένο από κάποιον οργανισμό (μου διαφεύγει το όνομα) ο οποίος του δήλωσε «ικανοποιημένος για τον τρόπο που η Ελλάδα εξυπηρετεί το χρέος της». Σωστά, η Ελλάδα, και ειδικά η Ελλάδα του κ. Α. Τσίπρα, απέδειξε πως δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει να εξυπηρετεί το χρέος της, αλλά, εννοείται, με το ανάλογο κόστος. Όμως, η παταγώδης αποτυχία της Rational Expectations Hypothesis επί των ημερών μας υπάρχει για να μας θυμίζει πως οι οικονομικές κρίσεις δεν έρχονται κατά παραγγελία. Εδώ θα πρέπει ο κ. Χατζηνικολάου να ζητήσει και πάλι βοήθεια από το οικονομικό επιτελείο του Αντέννα και αυτό με την σειρά του να του εξηγήσει τους λόγους που τα sovereign debt yields είναι εκεί που είναι, το γεγονός πως το sovereign debt γιγαντώνεται σε τόσο δυσθεώρητο σημείο ώστε να φτάσει στο επίπεδο που ήταν μετά τον Β’ ΠΠ, αλλά και πως ο OECD, σε σχετικά πρόσφατη αναλυσή του (26.11.2020), αναφέρει ρητά την λέξη “fragility” (σημειωτέον, η Ελλάδα δανείζεται με επιτόκιο δύο φορές μεγαλύτερο της Ισπανίας και τρείς φορές της Πορτογαλίας στο δεκαετές).
Ακόμη χειρότερα, δύο πολύ πρόσφατες μελέτες, μία του LSE με τίτλο «Falling into the Middle-Income Trap? A Study of the Risks of EU Regions to be Caught in a Middle-Income Trap» (εδώ το οικονομικό επιτελείο του Αντέννα να εξηγήσει τον όρο “development trap”), και μία των Kozlowski, Veldkamp και Venkanteswaran με τίτλο «Scarring Body and Mind: The Long-Term Belief-Scarring Effects of Covid-19» μόνο καθησυχαστικές δεν είναι.
Θα βρέξει δίς, λοιπόν; Την δεδομένη στιγμή ζούμε μέσα σε μία ύφεση και τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο, επειδή, απλά, δεν είναι. Δεν έχουμε δει τίποτα σχετικά με την παραγωγή ενώ το σχέδιο δείχνει ξεκάθαρα overreliance στο FDI, είναι όμως η Ελλάδα μια αναδυόμενη οικονομία; Το μόνο στο οποίο φαίνεται να προσμένουμε είναι (ξανά) η Ευρωπαική στήριξη.
ΥΓ1. Στην στήλη Dark Room διάβασα πως Ελληνική εταιρία καταναλωτικών προιόντων είχε αυξημένη κερδοφορία λόγω μειωμένου κοστολογίου προώθησης και διαφήμισης επειδή « Αφού με το lockdown έτσι κι αλλιώς ψωνίζουν όλοι από τα σουπερμάρκετ, γιατί να διαφημιστείς;» Άλλος ένας όρος λοιπόν για τον κ. Χατζηνικολάου από το οικονομικό επιτελείο του Αντέννα: oligopolies.
ΥΓ.2 Πραγματικά ελπίζω να μην ζούμε μια αναβίωση των “Greek Statistics”.
ΥΓ.3 Η αύξηση των καταθέσεων δεν θα πρέπει να πανηγυρίζεται σαν κατόρθωμα σε περίοδο ύφεσης αφού σημαίνει και μείωση της κατανάλωσης. Πραγματικά ελπίζω να μην χρειαστεί να εξηγήσουμε και νέο όρο στον κ. Χατζηνικολάου, αυτόν του labour hysteresis.
ΥΓ.4 Πολλές φορές αναρωτιέμαι που θα ήταν η Ελλάδα (αλλά και οι πολιτικοί της) αν δεν είχαμε το τουριστικό θαύμα το οποίο ξεκίνησε το 2012 (η Ελλάδα το 2011 «πανηγύριζε» επειδή είδε περίπου 12 εκατομμύρια αφίξεις, έκτοτε υπερδιπλασίασε αυτές). Δεν γνωρίζω ακριβώς ποιός πρέπει να πιστωθεί το τουριστικό θαύμα, βλέπω, βέβαια, μια απίστευτη αγωνία από τον εκάστοτε επί κεφαλής να καρπωθεί το τουριστικό θαύμα, με την τωρινή ηγεσία, δε, να προσπαθεί με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο (στην κυριολεξία) να μας πείσει πως δουλεύει για τον τουρισμό από τον … 20ο αιώνα… (σημεία των καιρών, θα πεί κανείς). Μιλώντας, λοιπόν, για τον προηγούμενο αιώνα, δηλώνω πως το λεωφορείο του αεροδρομίου Αθηνών, αυτό που παραλαμβάνει τον επισκέπτη στην Αθήνα, είναι το χειρότερο λεωφορείο που έχω δει οπουδήποτε στον πλανήτη. Δεν υπάρχουν λόγια που να περιγράφουν αυτό το λεωφορείο και την «εμπειρία» που προσφέρει. Αποτελεί μία προσβολή στον ταξιδιώτη. Ούτε καν την βαλίτσα σου δεν μπορείς να κατεβάσεις από το “λεωφορείο”. Λίγη επαφή με την πραγματικότητα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Ντροπή.