Η «Δράκαινα της Μάνης» που ήταν ο ορισμός της «deadly woman»- Καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε…
Ήταν η πρώτη Ελληνίδα κατά συρροήν δολοφόνος. Η Αικατερίνη Δημητρέα, ήταν μία γυναίκα του χωριού κι όμως κατέληξε να είναι serial killer, με τα εγκλήματα, που διέπραξε, να την κάνουν γνωστή, δυστυχώς με τον πλέον ανατριχιαστικό τρόπο..
της Μαριλούς Χατζηκλεάνθους
Τί ήταν αυτό, όμως, που την οδήγησε στις αποτρόπαιες πράξεις της; Ας ξετυλίξουμε μαζί το κουβάρι της ιστορίας της…
Η ζωή πριν τα εγκλήματα
Η Κατερίνα ήταν 42 ετών και ήταν κάτοικος Νεοχωρίου Λεύκτρου (Στούπα) της μεσσηνιακής Μάνης. Έπασχε από ημιπληγία στο αριστερό χέρι και πόδι και αναγκαζόταν να μεγαλώνει μόνη της τη 10χρονη κόρη της Στέλλα, καθώς ο σύζυγός της την είχε εγκαταλείψει. Αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, μιας και μοναδικό της εισόδημα ήταν το επίδομα Κοινωνικής Πρόνοιας, το οποίο τότε ήταν μόλις 200δρχ. Ωστόσο, παρά τις δυσκολίες, που αντιμετώπιζε, δεν είχε προκαλέσει ποτέ με τη συμπεριφορά της. Τον Μάϊο του 1962 θα γίνει η ανατροπή…
Το πρώτο έγκλημα
27 Μαϊου 1962. Η Κατερίνα σερβίρει στην 80χρονη μητέρα της, Στεφούλα Λουκαρέα, μακαρόνια με παραθείο. Λίγη ώρα αργότερα η άτυχη γυναίκα πέφτει στο πάτωμα με τρομερούς πόνους, σπασμούς και αφρούς στο στόμα. Καλείται ο γιατρός Σακελλαρίδης, ο οποίος πιστοποιεί το θάνατο, με αιτία θανάτου την καρδιακή εμβολή.
Το πρώτο θύμα, η μητέρα της, Στεφούλα Λουκαρέα
Όλοι το θεώρησαν φυσιολογικό, καθώς το θύμα αντιμετώπιζε σοβαρά καρδιολογικά προβλήματα. Η Κατερίνα τη γλυτώνει…
Το δεύτερο έγκλημα
Στις 19 Ιουλίου του ίδιου έτους η Κατερίνα θα προβεί στη δεύτερη δηλητηρίαση. Αυτή τη φορά θύμα της είναι η 40χρονη ξαδέλφη της (ή θεία της, σύμφωνα με άλλες πηγές) Ποτούλα Τσιλιγονέα. Στη γυναίκα προσέφερε δηλητηριασμένο (με παραθείο) καφέ. Η 40χρονη πέφτει στο πάτωμα και λίγο αργότερα ξεψυχά. Ωστόσο, καθώς έπεφτε, χτύπησε το κεφάλι της, με αποτέλεσμα ο ιατρός να αποδώσει το θάνατό της σε συνέπεια του κατάγματος που υπέστη στο κρανίο κατά την πτώση της.
Η αποτυχημένη προσπάθεια και το τρίτο έγκλημα
Το τρίτο θύμα της Κατερίνας ήταν ο αδελφός της Κωνσταντίνος Λουκαρέας. Προσπάθησε να τον δηλητηριάσει, ρίχνοντας παραθείο στον καφέ του. Η ποσότητα, όπως φαίνεται, δεν ήταν αρκετή κι έτσι ο Λουκαρέας φεύγοντας από το σπίτι, άρχισε να νιώθει έντονους πόνους στο στομάχι. Στη συνέχεια λιποθυμά στη μέση του δρόμου. Κάποιοι συγχωριανοί, που τον βρήκαν τυχαία, τον μετέφεραν στο νοσοκομείο της Καλαμάτας, όπου υπεβλήθη αμέσως σε πλύση στομάχου.
Στις εξετάσεις που του έγιναν διαγνώστηκε ότι ο Λουκαρέας έπασχε από τη χολή του. Μετά από δέκα μέρες νοσηλείας, κι αφού έχει πλέον επιστρέψει στο χωριό, η αδερφή του τον καλεί στο σπίτι της για να τον περιποιηθεί. Εκεί του βάζει παραθείο στα αυγά. Ο 45χρονος αυτή τη φορά δε στάθηκε τυχερός. Σωριάζεται στο πάτωμα του σπιτιού. Ο ιατρός Σακελλαρίδης που κλήθηκε και εξέτασε το πτώμα, πιστοποίησε ότι ο θάνατος επήλθε από «ανακοπή καρδιάς, λόγω κρίσης χολής».
Η τύχη φαίνεται να είναι μέχρι στιγμής με το μέρος της Κατερίνας, η οποία σκοτώνει τον ένα συγγενή μετά τον άλλον. Οι συγχωριανοί και οι αρχές θεωρούν ότι κάποια κατάρα έπεσε στην οικογένεια, χωρίς φυσικά να πηγαίνει το μυαλό τους στο κακό. Όμως λίγο αργότερα η φρικτή αλήθεια θα έρθει στο φως…
Το τέταρτο έγκλημα και η αποκάλυψη
Ένα μήνα μετά τη τελευταία δολοφονία του αδερφού της, στις 6 Σεπτεμβρίου, η Κατερίνα υπερβαίνει κάθε όριο, βάζοντας στο στόχαστρο το επόμενο θύμα της, το οποίο δεν είναι άλλο από τον μόλις 5 ετών ανιψιό της Ηλία. Η Κατερίνα τον κέρασε λουκούμι, εμποτισμένο κι αυτό με παραθείο.
Λίγα λεπτά μετά ο μικρός παθαίνει σπασμούς, άρχισε να βγάζει αφρούς από το στόμα και στο τέλος λιποθυμά. Ο πατέρας του άτυχου αγοριού επιχείρησε να το μεταφέρει στο νοσοκομείο, ωστόσο το παιδί υπέκυψε καθ’ οδόν.
Τα προηγούμενα θύματά της αντιμετώπιζαν προβλήματα υγείας κι έτσι η Κατερίνα είχε καταφέρει να γλυτώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, ωστόσο ο 5χρονος Ηλίας δεν αντιμετώπιζε κανένα πρόβλημα υγείας. Πώς, λοιπόν, πέθανε;
Ο ιατρός Σακελλαρίδης δηλώνει πως βρίσκονται «ενώπιον φαινομένου δηλητηριάσεως». Το πτώμα του παιδιού μεταφέρεται στο νοσοκομείο Καλαμάτας, για λεπτομερή νεκροτομή, ενώ δείγμα στέλνεται στο Τοξικολογικό Εργαστήριο Αθηνών. Επιβεβαιώνεται η ύπαρξη σημαντικής ποσότητας παραθείου στον οργανισμό του Αμέσως, η Κατερίνα Δημητρέα θεωρείται ύποπτη. Μάλιστα, σύμφωνα με μαρτυρίες, λίγο πριν δώσει το λουκούμι στο παιδί, εθεάθει να διαπληκτίζεται με τη μητέρα του.
Η ομολογία
Στις 10 Σεπτεμβρίου 1962 η Κατερίνα ομολογεί τα φρικτά εγκλήματά της, ενώ παραδέχεται ότι προσπάθησε να δολοφονήσει με δηλητηριασμένο κοτόπουλο λίγους μήνες πριν τη νύφη της (γυναίκα του άλλου της αδελφού) και την ίδια μέρα που σκότωσε τον 5χρονο Ηλία, προσπάθησε με δηλητηριασμένο ρόδι να δολοφονήσει την 4χρονη Ανθούλα Θωμέα. Τα δύο υποψήφια θύματα γλύτωσαν εντελώς τυχαία, απλά και μόνο επειδή την τελευταία στιγμή αρνήθηκαν να καταναλώσουν τις τροφές, που τους είχε προσφέρει.
Ενώπιον των αξιωματικών της χωροφυλακής, είπε για τα θύματά της πως «έπρεπε να πεθάνουν γιατί με κακομεταχειρίζονταν» αν και «δεν ήθελα να κάνω κακό σε κανέναν εκτός από τον αδελφό μου».
Μετά την ομολογία της η Κατερίνα υπέδειξε το σημείο, όπου έχει κρύψει το ”φονικό της όπλο”, τη φιάλη με το παραθείο. Βρισκόταν σε ένα εκκλησάκι, 500 μ. από το χωριό. Επιπροσθέτως, είχε κρύψει και ένα ακόμα μπουκάλι με υδράργυρο, τον οποίο σκόπευε αρχικώς να χρησιμοποιήσει, αλλά τελικά δεν το έκανε.
Επόμενο βήμα
Μετά την ομολογία της Κατερίνας, στις 12 Σεπτεμβρίου, κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας, «σύσσωμο το χωριό, με επικεφαλής τον πρόεδρο, τον παπά, τον δάσκαλο και τον αγροφύλακα» (εφ. Ακρόπολις, 13 Σεπτεμβρίου 1962) παρακολούθησε την εκταφή των τριών άλλων θυμάτων, προκειμένου να ληφθούν τα σπλάχνα και να σταλούν για τοξικολογική εξέταση στην Αθήνα.
Μια μέρα πριν, στις 11 Σεπτέβρη, η δράστις είχε συναντηθεί στην Υποδιεύθυνση Χωροφυλακής Καρδαμύλης, όπου κρατούταν, με δημοσιογράφους και δήλωσε: «Έριξα παραθείο στα μακαρόνια της μάνας μου για να γίνουν πιο… νόστιμα. […] Στα αυγά του αδελφού μου έβαλα δηλητήριο για να δει πόσο… καλή μαγείρισσα είμαι! […] Η μητέρα μου με βασάνιζε και ήθελε να με βγάλει από το σπίτι, το ίδιο και ο αδελφός μου. Όσο για την Τσιλιγονέα, έβαζε λόγια να με διώξουν, να με αφήσουν να πεθάνω της πείνας και εγώ και η κόρη μου. […] Γιατί ο γιατρός που τους εξέτασε, δεν βρήκε τίποτα;» (εφ. Ακρόπολις, 13 Σεπτεμβρίου 1962).
Στις 13 Σεπτεμβρίου η δράστις μεταφέρεται με λεωφορείο της γραμμής και κάτω από αυστηρά μέτρα ασφαλείας, προκειμένου να μην λιντσαριστεί από τους κατοίκους του χωριού στην Καλαμάτα. Εκεί παρουσιάζεται ενώπιον του ανακριτή Λινάρδου και του αντιεισαγγελέα Παπαδημάκη, όπου και λέει ακριβώς τα ίδια πράγματα, που είχε πει και στην ομολογία της. Προσθέτει μόνο, όσον αφορά την απόπειρα εναντίον της 4χρονης Ανθούλας, ότι έγινε για να εκδικηθεί τον πατέρα της, ο οποίος όντας φίλος με τον αδελφό της Κωνσταντίνο Λουκαρέα, του «έβαζε λόγια, για να την διώξει από το σπίτι».
Όσον αφορά τα κίνητρα των εγκλημάτων, η δράστις είπε:: «Η μητέρα μου με βασάνιζε συνεχώς. Ο αδελφός μου με απόπαιρνε, με έδερνε. Ήμουν μια φτωχή γυναίκα που την εγκατέλειψε ο άνδρας της και έπρεπε να ζήσω το μικρό μου κοριτσάκι, τη Στέλλα. Αλλά, μου φερόντουσαν όλοι εχθρικά. Και περισσότερο η μάνα μου και ο αδελφός μου. Με πίεζαν να κάνω όλες τις δουλειές αν και ήξεραν πως είμαι άρρωστη κι έπασχα από την καρδιά μου. Κάθε ώρα μου έλεγαν να φύγω από το σπίτι. Γι αυτό κι εγώ τους εκδικήθηκα. Με μισούσαν όλοι. Θέλαν το κακό μου». (Εφ. Το Βήμα, 11 Σεπτεμβρίου 1962).
Η ανάκριση
Κατά τη διάρκεια της ανάκρισής της η Κατερίνα ομολόγησε εππλέον, ότι στα «σαράντα» (μνημόσυνο) του αδελφού της Κωνσταντίνου, σκόπευε να φτιάξει κόλλυβα και να βάλει σε αυτά «τόσο παραθείο, ώστε να δηλητηριάσω όλο το χωριό». Ωστόσο, ο εισαγγελέας εκτίμησε ότι η αυτή ομολογία, έγινε από την κατηγορούμενη στην προσπάθειά της να εκληφθεί ως παράφρων. Για το λόγο αυτό, διατάχθηκε να παραπεμφθεί στο Δημόσιο Ψυχιατρείο της Αθήνας (Δαφνί), ώστε να διασαφηνιστεί ποιο βαθμό ευθύνης έφερε για τον καταλογισμό των πράξεών της.
Υιοθετήθηκε η εκδοχή της χωροφυλακής πως στην πραγματικότητα η δράστις αποσκοπούσε στην οικογενειακή περιουσία, στοιχείο που είχε ενισχυθεί και από τις μαρτυρίες κατοίκων του χωριού σύμφωνα με τις οποίες, η μητέρα της (Στεφούλα Λουκαρέα) με διαθήκη κληρονομούσε το σπίτι της στο γιο της Κωνσταντίνο Λουκαρέα.
Αντιμέτωπη με τη δικαιοσύνη
Η δίκη της Κατερίνας Δημητρέα πραγματοποιήθηκε στις 7 και 8 Μαΐου 1963, στο Κακουργιοδικείο Ναυπλίου. Συνήγορος υπεράσπισής της ήταν ο δικηγόρος Ναυπλίου, Ηλίας Μπέζας, ο οποίος προσπάθησε να παρουσιάσει την πελάτισσά του ως μειωμένου καταλογισμού. Την ίδια προσπάθεια έκανε και η δράστις, γεγονός το οποίο φαίνεται και από την απάντηση που έδωσε σε σχετική ερώτηση του Προέδρου, για το εάν διέπραξε πράγματι τα εγκλήματα για οποία κατηγορούταν, στην οποία η Κατερίνα απάντησε: «Δε θυμάμαι… Ούτε ξέρω…».
Για το λόγο αυτό, κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας αναγνώστηκε η γνωμάτευση που είχε εκδώσει η Δ’ Ψυχιατρική Κλινική Αθηνών το Νοέμβριο 1962, μετά από δεκαήμερη παραμονή της κατηγορούμενης σε αυτήν.
Η ιατρική γνωμάτευση ανέφερε: «(1) η νοημοσύνη της Αικ. Δημητρέα ελεγχθείσα κλινικώς και εργαστηριακώς δια ψυχολογικών δοκιμασιών ευρέθη ότι κείται στο μεταίχμιον του κατωτάτου ορίου του μέσου όρου της ανθρωπίνης διανοήσεως και της διανοητικής καθυστερήσεως, (2) η ως άνω δεν εμφανίζει ενεργά στοιχεία ψυχώσεως, (3) αι σωματικαί παθήσεις της και εν γένει αι άθλιαι συνθήκαι υφ’ ας έζη κατά τα τελευταία έτη, ασφαλώς επέδρασαν εν συνδυασμώ και προς την συναισθηματική της ανωριμότητα εις την διαμόρφωσιν του ανωμάλου χαρακτήρος και πιθανώς ερμηνεύουν, εις τινά βαθμόν, τας αντικειμενικάς αντιδράσεις της». Σε αυτό το κλίμα κινήθηκε και η αγόρευση του εισαγγελέα Ζ. Φατούρου που σημείωσε ότι «όταν ανέλαβα την υπόθεση, αισθάνθηκα δέος, σκεπτόμενος ότι θα ήμουνα υποχρεωμένος να αντικρύσω αυτή την “ύαινα της κόλασης”, που χωρίς δισταγμό έστειλε στον τάφο τέσσερις ανθρώπους και θα έστελνε όλο το χωριό αν δεν απεκαλύπτετο. […] Από την ακροαματική διαδικασία απεδείχθη ότι η κατηγορουμένη έχει απολύτως σώας τας φρένας της».
Η απόφαση ”καταπέλτης”
Το δικαστήριο, όπως φάνηκε και παραπάνω έκρινε πως η κατηγορούμενη «έχει απολύτως σώας τας φρένας της» και ως εκ τούτου εκτέλεσε τα εγκλήματα από πρόθεση.
Στις 8 Μαΐου 1963 η Κατερίνα Δημητρέα καταδικάζεται τετράκις εις θάνατον και σε 15ετή κάθειρξη για απόπειρα ανθρωποκτονίας από πρόθεση.
Στο εκτελεστικό απόσπασμα
Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, θα παιχτεί η τελευταία πράξη του δράματος… Στις 10 Απριλίου 1965, στις 5.30 το πρωί η Κατερίνα εκτελέστηκε στο Γουδί για τις αποτρόπαιες πράξεις της.
Η γυναίκα αυτή, η οποία σε διάστημα 3,5 μηνών το 1962 δηλητηρίασε συνολικά τέσσερα άτομα και αποπειράθηκε να δηλητηριάσει άλλα δύο, έμεινε γνωστή στην εγκληματολογική ιστορία ως η «δηλητηριάστρια της Μάνης». Είναι μία εκ των δύο γυναικών, οι οποίες ήταν οι τελευταίες, που εκτελέστηκαν στην Ελλάδα για ποινική υπόθεση.
– – – – – – – – – – – – –
Με πληροφορίες από: lifo.gr, newsbeast.gr, eglima.org, iellada.gr, cretablog.gr, briefingnews.gr, ereportaz.gr, Eφ. Ακρόπολις (13 Σεπτεμβρίου 1962), Εφ. Το Βήμα (11 Σεπτεμβρίου 1962)
