Καταρχάς, ποιος θα περίμενε πως ένα ελληνικό νησί με σχεδόν μηδενικό πληθυσμό – το 2001 είχαν καταγραφεί 7 κάτοικοι, όμως από τότε είτε πέθαναν είτε έφυγαν- μπορεί να διαδραματίσει ρόλο, να έχει αποτελέσει μέρος υπογραφής συνθήκης και να έχει γίνει διεκδικήσιμο από την Αγγλία…;
Η Σαπιέντζα είναι το δεύτερο μεγαλύτερο νησί των Μεσσηνιακών Οινουσσών, μετά τη Σχίζα, και είναι ένα μέρος που σε εμπνέει να…σοφιστείς. Διαθέτει αφθονία σε χλωρίδα, με ένα μεγάλο δάσος να καλύπτει το περισσότερο της επιφάνειας του, έχει βραχώδεις ακτές και διαθέτει μόλις μία παραλία.
Στο βόρειο τμήμα του νησιού βρίσκεται η Άμμος και, όπως η πλειονότητα της νότιας πελοποννησιακής ακτογραμμής, τα νερά της είναι από τα πιο κρυστάλλινα, πιο καθαρά και πιο εξωτικά που μπορείς να βρεις.
Είναι ακριβώς αυτή η μοναδικότητα και το γεγονός πως το νησί δεν είναι μπάτε σκύλοι αλέστε όλο το χρόνο, που έχει προσδώσει αυτή την ομορφιά στην Άμμο και δεν έχει επηρεάσει καθόλου το φυσικό τοπίο.
Η σύνδεση με τη φύση είναι από τα 1-2 βασικά πράγματα που αναζητούν οι τουρίστες, ντόπιοι και μη, και στη Σαπιέντζα αυτό είναι αναπόφευκτο να το βρεις.
Εκτός από τη μεγάλη ποικιλία σε δέντρα, κυρίως αείφυλλων πλατύφυλλων, με τις πανάρχαιες κουμαριές ύψους 10-15 μέτρων να συνθέτουν το περίφημο κουμαρόδασος, η Σαπιέντζα έχει και μπόλικη πανίδα, όντας ένα από τα λίγα μέρη στην Ελλάδα με καθαρόαιμους πληθυσμούς κρητικού αίγαγρου.
Η μεγάλη ιστορία της Σαπιέντζα
Στα ιστορικά της κιτάπια η Σαπιέντζα βρέθηκε για πολλούς αιώνες υπό βενετική και φραγκολεβαντίνικη κατοχή, με το έτος 1209 να είναι αυτό κατά το οποίο παραχωρήθηκε από τους Βενετούς στον Φράγκο Γοδεφρείδο Βιλεαρδουινό, με συνθήκη να υπογράφεται στο Μοναστήρι των Βενεδικτίνων.
Η Σαπιέντζα, μαζί με το Ελαφονήσι, βρέθηκαν και στο επίκεντρο διπλωματικού επεισοδίου περί τα 1850, με την περίφημη υπόθεση Πατσίφικο.
Τότε ο ενοχλημένος ελληνικός όχλος, καθοδηγούμενος από την ελληνική κυβέρνηση, είχε εισβάλλει στο σπίτι του Πορτογάλου Δαυίδ Πατσίφικο, η Βρετανία είχε ζητήσει μια εξωφρενική αποζημίωση που δεν έγινε δεκτή από την ελληνική πλευρά και φτάσαμε στα παρκερικά, με τον βρετανικό στόλο να αποκλείει περιοχές όπως τον Πειραιά και τη Σύρο.
Οι Άγγλοι ζητούσαν τη Σαπιέντζα ισχυριζόμενοι πως ανήκει στα Ιόνια νησιά που τότε ήταν υπό την κατοχή τους. Ευτυχώς όμως δεν ικανοποιήθηκε ποτέ το παράλογο αίτημα τους. Η ίδια παρέμεινε ανέγγιχτη και αποτέλεσε ένα από τα αγκυροβόλια των εμπορικών πλοίων. Ήταν βασικό κομμάτι σύνδεσης της Ιταλίας με τη Μέση Ανατολή για εμπορικές συναλλαγές.