Αποκαλούσε τον εαυτό του «Χίτλερ» και του άρεσε να περνάει καλά. Για να διασκεδάζει τους καλεσμένους του στο δείπνο, ανάγκαζε τους κρατούμενους που ήταν υπό την επίβλεψή του να μεταμορφώνονται σε…σκυλιά, γαϊδούρια, γάτες ή άλλα ζώα. Όσοι δεν κατάφερναν να παίξουν τον ρόλο τους ξυλοκοπούνταν. «Ο σκύλος πρέπει να γαβγίζει, η γάτα να νιαουρίζει, ο κόκορας να λαλάει», τον θυμάται να λέει ένας πρώην τρόφιμος.
Ο «Χίτλερ» ήταν φρουρός σε μια φυλακή στην αεροπορική βάση Mezze στη Δαμασκό και ο σαδισμός του ήταν ανυποχώρητος ακόμη και για τα πρότυπα της Συρίας του Άσαντ. Στο Mezze, οι φρουροί κρεμούσαν τακτικά τους κρατούμενους γυμνούς από έναν φράχτη και τους ψέκαζαν νερό κατά τις κρύες νύχτες. Οι New York Times περιέγραψαν πώς ένας κρατούμενος εκεί στριμώχτηκε σε ένα λάστιχο και ξυλοκοπήθηκε.
Είπε ότι ένας αξιωματικός του είπε κάποτε ότι μια γυναίκα που ούρλιαζε επίσης στη φυλακή αλλά χωρίς να φαίνεται ήταν η μητέρα του. Μέτρησε 19 κρατούμενους που πέθαναν από ασθένεια, βασανιστήρια ή παραμέληση σε έναν μόνο μήνα. Από την πτώση του Άσαντ, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν πλημμυρίσει με εικόνες ανταρτών να εισβάλλουν σε φυλακές, σαστισμένους κρατούμενους να σκοντάφτουν μέσα από ανοιχτές πόρτες, γυναίκες που κλαίνε να σκοντάφτουν στο φως της ημέρας και ένα μικρό παιδί να περιπλανιέται έξω από μια ανοιχτή πόρτα κελιού.
Ένα βίντεο που δημοσίευσε ένας Τούρκος δημοσιογράφος στο Χ δείχνει μια ομάδα απελευθερωμένων κρατουμένων να τρέχει στους δρόμους. Ένας από αυτούς ρωτάει τον κάμεραμαν: «Είμαι δέκα χρόνια στη φυλακή. Τι συνέβη;» Ένας άλλος άνδρας που είδε κρατούμενους να απελευθερώνονται είπε ότι κάποιοι βρίσκονταν εκεί τόσο καιρό που νόμιζαν ότι ο πρώην ηγέτης του Ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν –ο οποίος εκτελέστηκε το 2006– τους είχε απελευθερώσει.
Τίποτα δεν ενσάρκωσε πιο ιδανικά τον βάρβαρο σαδισμό του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ από τις φυλακές του. Αποτελούσαν ταυτόχρονα σύμβολο και μέσο της θηριωδίας του καθεστώτος και της καταπιεστικής του τακτικής. Το αποτέλεσμα της συστηματικής εκστρατείας της για τη σύλληψη οποιουδήποτε θεωρούσε εχθρό – είτε ήταν διαδηλωτές, υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολιτικοί αντιφρονούντες, γιατροί που περιέθαλψαν διαδηλωτές ή στελέχη της αντιπολίτευσης, καθώς και μέλη της οικογένειας όλων των παραπάνω.
Οι φυλακές ήταν τελικά μνημεία κρατικής βίας και φίμωσης της αντιπολίτευσης. Βασανιστήρια, βιασμοί, δολοφονίες: το κράτος τα εφάρμοσε αδιακρίτως σε άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Τα κελιά του Άσαντ είναι διαβόητα όχι μόνο στη Συρία αλλά σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή – και η κλίμακα των φρικαλεοτήτων τους είναι συγκλονιστική.
Το Συριακό Δίκτυο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ισχυρίζεται ότι από την αρχή της συριακής επανάστασης τον Μάρτιο του 2011, περισσότεροι από 157.000 άνθρωποι παραμένουν υπό κράτηση ή εξαφανίστηκαν βίαια – συμπεριλαμβανομένων 5.274 παιδιών και 10.221 γυναικών. Ισχυρίζεται επίσης ότι πάνω από 15.000 έχουν πεθάνει από βασανιστήρια την ίδια περίοδο.
Τα 72 είδη φρικτών βασανιστηρίων
Πλάνα από το εσωτερικό μιας από τις φυλακές δείχνει μία σιδερένια πρέσα, μεσαιωνικής βαρβαρότητας, που φαίνεται να χρησιμοποιήθηκε για να σπάει οστά και να εκτελέσουν κρατούμενους. Το δίκτυο ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατέγραψε 72 διαφορετικές μεθόδους βασανιστηρίων καθεστώτος.
Περιλαμβάνουν ηλεκτροπληξία στα γεννητικά όργανα ή κρέμασμα βαρών από αυτά. καύση με λάδι, μεταλλικές ράβδους, πυρίτιδα ή εύφλεκτα φυτοφάρμακα, σύνθλιψη κεφαλιών ανάμεσα σε έναν τοίχο και την πόρτα του κελιού της φυλακής, βελόνες ή μεταλλικές ακίδες σε σώματα στέρηση από ρούχα, μπάνιο, εγκαταστάσεις τουαλέτας και ούτω καθεξής.
Η Mαριάμ Χλέιφ, η οποία φυλακίστηκε επειδή παρείχε ιατρικές προμήθειες σε αντάρτες, κρατήθηκε σε ένα μικροσκοπικό, υπόγειο κελί με άλλες έξι γυναίκες. Οι φρουροί την κρέμασαν από τους τοίχους και την χτύπησαν. Κάποτε, όπως ισχυρίζεται, είδε έναν κρατούμενο να παραπονιέται για πείνα με τους φρουρους να τον γεμίζουν περιττώματα.
Η σεξουαλική βία ήταν ενδημική. Η Μαριάμ βιάστηκε επανειλημμένα. «Τα μεσάνυχτα, πήγαιναν τα όμορφα κορίτσια στον συνταγματάρχη Σουλεϊμάν [Τζούμα, επικεφαλής του υποκαταστήματος 320 της συριακής κρατικής ασφάλειας στη Χάμα] για να τα βιάσει», λέει το δίκτυο ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτός και οι φίλοι του τους επιτέθηκαν σε ένα υπνοδωμάτιο δίπλα στο γραφείο του που ήταν διακοσμημένο με τη φωτογραφία του Άσαντ. Έριχναν επίσης αράκ – ένα ισχυρό ποτό – στα θύματα.
Καθώς οι φυλακές αδειάζουν, οι απανταχού Σύροι αναζητούν απελπισμένα νέα για τα αγαπημένα τους πρόσωπα που αγνοούνται εδώ και χρόνια. Τα αποκαλούμενα αρχεία «Caesar», μια συλλογή με περισσότερες από 55.000 φωτογραφίες που βγήκαν λαθραία από τη Συρία το 2013 από πρώην φωτογράφο της στρατιωτικής αστυνομίας, καταγράφουν τα συστηματικά βασανιστήρια και τους θανάτους περισσότερων από 11.000 κρατουμένων υπό κράτηση της συριακής κυβέρνησης μεταξύ Μαρτίου 2011 και Αυγούστου 2013.
Η κόλαση της Σεΐντνάγια – Το «ανθρώπινο σφαγείο»
Είναι απλώς μια ματιά στην παραγωγή μαζικών δολοφονιών και βασανιστηρίων που αντιμετώπισαν οι Σύροι υπό τον Άσαντ. Ίσως η αποθέωση της συστηματικής βαρβαρότητας του Άσαντ ήταν η φυλακή Σεΐντνάγια.
Βρίσκεται έξω από τη Δαμασκό σε ένα λόφο και εκτείνεται σε 1,4 τετραγωνικά χιλιόμετρα – που ισοδυναμεί με 184 γήπεδα ποδοσφαίρου – και περιβάλλεται από δύο ναρκοπέδια. Μια έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας του 2017 διαπίστωσε ότι χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν σε μαζικούς απαγχονισμούς στην εν λόγω φυλακή που αποκαλείται «Ανθρώπινο Σφαγείο».
Από 20 έως 50 άτομα δολοφονούνταν κάθε εβδομάδα, συνήθως τη νύχτα της Δευτέρας και της Τετάρτης. Η Αμνηστία υπολόγισε ότι μεταξύ Σεπτεμβρίου 2011 και Δεκεμβρίου 2015 εκτελέστηκαν από 5.000 έως 13.000 άνθρωποι. Οι κρατούμενοι περνούσαν από «δίκη» σε ένα από τα δύο δικαστήρια στο αρχηγείο της στρατιωτικής αστυνομίας στη συνοικία αλ Καμπούν της Δαμασκού. Αυτές οι δίκες διαρκούσαν «ένα έως τρία λεπτά» και δεν ήταν παρά μια παρωδία της δέουσας διαδικασίας.
Την ημέρα της εκτέλεσης, οι κρατούμενοι ενημερώνονταν ότι μεταφέρονταν σε μια πολιτική φυλακή αλλού, αλλά αντ’ αυτού τους μετέφεραν σε ένα υπόγειο και τους ξυλοκοπούσαν άγρια, προτού μεταφερθούν σε άλλο κέντρο κράτησης για να απαγχονιστούν. Όσοι επιβίωναν, πονούσαν φρικτά. Είχαν συνεχώς δεμένα μάτια, μπορούσαν να ακούσουν τον πανταχού παρόν ήχο των χτυπημάτων και των κραυγών που αντηχούσαν μέσα από αεραγωγούς και σωλήνες. Τόσο σταθερή ήταν η βία που οι κρατούμενοι μπόρεσαν να διακρίνουν από τους ήχους των ζωνών και των ηλεκτρικών καλωδίων στη σάρκα τη διαφορά μεταξύ των σωμάτων που χτυπούνταν με γροθιές, κλωτσιές ή χτυπήματα στον τοίχο.
Μερικά θύματα κρατήθηκαν υπόγεια σε παγωμένους θαλάμους σχεδιασμένους για ένα άτομο, όπου στοιβάζονταν έως και 15 κάθε φορά. Και για τους καταδικασμένους της Σεϊντνάγια τα βασανιστήρια δεν έχουν σταματήσει. Το Κυβερνείο της Επαρχίας της Δαμασκού χρειάστηκε να μεταβεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να ζητήσει από τους ανθρώπους να παράσχουν τους κωδικούς σε ηλεκτρονικές υπόγειες πόρτες για να απελευθερωθούν «περισσότεροι από 100.000 κρατούμενοι που φαίνονται στις οθόνες CCTV»
Κίνδυνος για τη Δύση
Ενώ μεγάλος αριθμός κρατουμένων είναι αθώοι αντίπαλοι του καθεστώτος, ορισμένοι είναι ριζοσπάστες ισλαμιστές. Και η πιθανή απελευθέρωσή τους αποτελεί κίνδυνο για τη Δύση. Τέλος, υπάρχει ο προσφυγικός καταυλισμός Aλ Χάουλ, που βρίσκεται στη βόρεια Συρία, όπου ζουν περίπου 50.000 κρατούμενοι, συμπεριλαμβανομένης της βρετανίδας νύφης του ISIS, Σαμίμα Μπεγκούμ. Ενώ ο ακριβής αριθμός των τζιχαντιστών εντός του στρατοπέδου είναι ασαφής, οι αναφορές δείχνουν ότι το «Iσλαμικό Κράτος» ασκεί σημαντική επιρροή σε τμήματα του στρατοπέδου, χρησιμοποιώντας το για κατήχηση.
Αυτό το τμήμα της Συρίας διοικείται από τις κουρδικές δυνάμεις που τώρα φοβούνται ότι ο Συριακός Εθνικός Στρατός που υποστηρίζεται από την Τουρκία θα μπορούσε να προελάσει στο έδαφός του. Εάν συμβεί αυτό, δεν θα έχει πλέον τους πόρους για να επιβλέπει το στρατόπεδο – οδηγώντας σε μια άλλη πιθανή έξοδο των τζιχαντιστών.
Προς το παρόν, ωστόσο, οι Σύροι υπέφεραν για τόσο καιρό υπό τον τυραννικό Άσαντ ελπιζουν. Μετά από 13 χρόνια η επανάστασή τους είναι επιτέλους νικηφόρα, ας ελπίσουμε για καλό.
Daily Mail