Δεκαετία του 1950, όταν η ακτή ήταν μια απέραντη κατασκήνωση των ντόπιων που έστηναν τις καλύβες τους απολαμβάνοντας τη θάλασσα και μάλιστα ανέξοδα.
Η συγκοινωνία εκείνη την εποχή ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη και οι μετακινήσεις ανθρώπων, αλλά και υλικών για την κατασκευή πρόχειρων καταλυμάτων, γινόταν με φορτηγά και γεωργικά μηχανήματα.
Κάποιες πιο «πολυτελείς» παράγκες που στήνονταν μέσα σε μια νύχτα, χρησιμοποιούνταν ως παραθαλάσσια κέντρα διασκέδασης…
Όπως χαρακτηριστικά γράφει και ο Ηλίας Μπιτσάνης στην εφημερίδα «Ελευθερία» Μεσσηνίας «υπαίθριο μαγείρεμα, καρπούζι να παγώνει στο κυμοθάλασσο, στο πόδι με το ξημέρωμα και μέχρις… εξοντώσεως στο λιοπύρι».
Αυτά ήταν τα περίφημα μπάνια του λαού στην Πελοπόννησο και αλλού τις περασμένες , αλλά όχι ξεχασμένες δεκαετίες.
Στη αρχική φωτογραφία είναι η Μπούκα Μεσσήνης και προέρχεται από το αρχείο του Σάκη Μαρκόπουλου.
Σήμερα οι τουριστικοί οδηγοί γράφουν: «Η παραλία της Μπούκας είναι μία από τις μεγαλύτερες και πιο οργανωμένες παραλίες της Μεσσηνίας. Αποτελείται από μία μεγάλη έκταση ψιλής άμμου, με πληθώρα υποδομών. Πάνω στην παραλία υπάρχουν beach bar, γήπεδα beach volley, ντουζιέρες και αποδυτήρια, ενώ στο δρόμο που περνάει από πάνω υπάρχει παιδική χαρά, γήπεδο ποδοσφαίρου 5×5, και καφετέριες”.
