Στη λαϊκή παράδοση, η γιορτή του Αγίου Σπυρίδωνα (12 Δεκεμβρίου) είχε ιδιαίτερη σημασία για τους αγρότες, καθώς συνδέθηκε με τη σπορά φακής. Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, η ημέρα αυτή θεωρούνταν ευνοϊκή για τη σπορά, ειδικά για καλλιέργειες όπως η φακή, που είναι ανθεκτική και βασικό στοιχείο της αγροτικής διατροφής.
Οι γεωργοί είχαν την παράδοση να σπέρνουν φακές ανήμερα της γιορτής του Αγίου Σπυρίδωνα, πιστεύοντας ότι η ευλογία του θα εξασφάλιζε πλούσια παραγωγή. Το έθιμο συνοδευόταν από διάφορες θρησκευτικές πρακτικές, όπως ο αγιασμός των σπόρων, που θεωρούνταν απαραίτητος για τη γονιμότητα της γης και την εξασφάλιση καλής σοδειάς.
Ο Άγιος Σπυρίδωνας θεωρείται προστάτης των αγροτών και των φτωχών. Η πίστη στις θαυματουργές του δυνάμεις ήταν έντονη στις παραδοσιακές κοινωνίες, όπου οι αγρότες στρέφονταν σε αυτόν για βοήθεια και καθοδήγηση. Η γιορτή του συμβόλιζε μια κατάλληλη χρονική περίοδο για τις τελευταίες σπορές, ιδιαίτερα σε περιοχές με ήπιο κλίμα. Οι καλές καιρικές συνθήκες την ημέρα της γιορτής θεωρούνταν προμήνυμα επιτυχίας για τη νέα καλλιεργητική περίοδο.
Στα χωριά, η γιορτή του Αγίου συνδυαζόταν με τελετές όπως οι αγιασμοί στα χωράφια και οι προσευχές για καλή σοδειά. Οι αγρότες έπαιρναν αγιασμό από την εκκλησία και ράντιζαν τους σπόρους τους, ζητώντας προστασία από παγετούς και ξηρασίες. Η πράξη της σποράς την ημέρα της γιορτής ήταν μια συμβολική κίνηση, εκφράζοντας πίστη, ελπίδα και δέηση για ευημερία.
Αυτές οι λαϊκές παραδόσεις είναι ιδιαίτερα έντονες σε περιοχές όπως η Κρήτη και τα Επτάνησα, όπου ο Άγιος Σπυρίδωνας κατέχει κεντρική θέση στη λαϊκή θρησκεία. Η σύνδεση της θρησκείας με τις γεωργικές πρακτικές φανερώνει τη βαθιά σχέση του ανθρώπου με τη φύση και το θείο, τονίζοντας την ανάγκη για ισορροπία και συνεργασία.