Ο Quincy Jones, ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ποπ μουσικής, έχοντας συνεργαστεί με τεράστιους μουσικούς, όπως ο Michael Jackson, o Frank Sinatra και ο Ray Charles έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών.
Ο Quincy Jones γεννήθηκε στο Σικάγο το 1933. Μετα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η οικογένειά του μετακόμισε στο Σιάτλ, όπου ο Jones φοίτησε στο Garfield High School και ανέπτυξε τις ικανότητές του ως τρομπετίστας και ενορχηστρωτής.
Στους συμμαθητές του συγκαταλεγόταν ο Charles Taylor, ο οποίος έπαιζε σαξόφωνο και του οποίου η μητέρα, Evelyn Bunty, ήταν μία από τις πρώτες κοινωνικές μπάντες τζαζ του Σιάτλ. Ο Jones και ο Taylor άρχισαν να παίζουν μουσική μαζί και σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών έπαιξαν με μια μπάντα της Εθνικής Εφεδρείας. Ο Jones δήλωσε ότι απέκτησε περισσότερη εμπειρία με τη μουσική μεγαλώνοντας σε μια μικρότερη πόλη λόγω της έλλειψης ανταγωνισμού.
Σε ηλικία 14 ετών, ο Τζόουνς συστήθηκε στον 16χρονο Ray Charles αφού τον είδε να παίζει στο Black Elks Club, τον οποίο και αναφέρει ως μια πρώιμη έμπνευση για τη δική του μουσική καριέρα, σημειώνοντας ότι ο Charles ξεπέρασε την τύφλωσή του για να πετύχει τους μουσικούς του στόχους.
Από το 1953 ο Jones άρχισε να παίζει τζαζ με τον Lionel Hampton και ταυτόχρονα άρχισε να δουλεύει ως session μουσικός. Μάλιστα έπαιξε τρομπέτα σε ηχογράφηση του Elvis Presley, ενώ άρχισε να συνεργάζεται ως τρομπετίστας και με τον μεγάλο του be-bop, Dizzy Gillespie.
Sinatra και Jackson
To 1964 o Frank Sinatra τον προσέλαβε για να ενορχηστρώσει και να διευθύνει το δεύτερο άλμπουμ του με τον Count Basie, «It Might as Well Be Swing». Ο Jones διηύθυνε και ενορχήστρωσε το ζωντανό άλμπουμ του Sinatra με την μπάντα του Basie, «Sinatra at the Sands» (1966) και ήταν επίσης ο ενορχηστρωτής/διευθυντής όταν ο Sinatra, ο Sammy Davies Jr., ο Dean Martin και ο Johnny Carson εμφανίστηκαν με την ορχήστρα του Basie τον Ιούνιο του 1965 στο Σεντ Λούις του Μιζούρι σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση για το Dismas House.
To 1979 άρχισε η συνεργασία του με τον Michael Jackson, για λογαριασμό του οποίου έκανε την παραγωγή στους δίσκους «Off the Wall» (1979), «Thriller» (1982) και «Bad» (1987), οι οποίοι πούλησαν συνολικά περισσότερα από 130 εκατομμύρια αντίτυπα και έγιναν από τους πιο επιτυχημένους δίσκους στην ιστορία της μουσικής.
Ακτιβισμός
Παράλληλα, ο Jones ανέπτυξε και έντονο κοινωνικό ακτιβισμό, αρχής γενομένης από τη δεκαετία του 1960 με την υποστήριξή του στον Marin Luther King Jr. Ο Jones είναι ένας από τους ιδρυτές του Ινστιτούτου για τη Μαύρη Αμερικανική Μουσική (IBAM), οι εκδηλώσεις του οποίου αποσκοπούν στη συγκέντρωση αρκετών κεφαλαίων για τη δημιουργία μιας εθνικής βιβλιοθήκης αφροαμερικανικής τέχνης και μουσικής.
Ο Jones είναι επίσης ένας από τους ιδρυτές του Φεστιβάλ Μαύρων Τεχνών στη γενέτειρά του, το Σικάγο. Στη δεκαετία του 1970, ο Jones δημιούργησε τα Quincy Jones Workshops. Τα εργαστήρια, που συνεδρίαζαν στο Κέντρο Τεχνών Variety Landmark του Λος Άντζελες, εκπαίδευαν και τελειοποιούσαν τις δεξιότητες της νεολαίας των εσωτερικών πόλεων στη μουσική, την υποκριτική και τη σύνθεση τραγουδιών.
